Mysuperheromoms,

Τις τελευταίες μέρες σκεφτόμουν τι είναι αυτό που διαχωρίζει τους ανθρώπους που αναλαμβάνουν ευθύνες και ρίσκα από τους ανθρώπους που δεν τους αρέσουν τα ρίσκα και οι ευθύνες. Σίγουρα υπάρχουν στοιχεία στην ιδιοσυγκρασία μας που μας διαχωρίζουν. ‘Oμως μήπως παίζει ρόλο και ο ρόλος που έχουμε μεγαλώσει; Για να το πω καλύτερα. Οι άνθρωποι που παίρνουν ρίσκα αναλαμβάνουν το ρίσκο μιας αποτυχίας. Σίγουρα δεν επιθυμούν την αποτυχία αλλά αναλαμβάνουν την ευθύνη να δοκιμάσουν με σκοπό να πραγματοποιήσουν κάποιο όνειρο τους. Για τους ανθρώπους αυτούς η αποτυχία δεν αποτελεί εμπόδιο να ξαναπροσπαθήσουν κάτι μελλοντικά καθώς συνδέουν την αποτυχία με το συγκεκριμένο σχέδιο τους και όχι με την προσωπική τους αξία. Από την άλλη πλευρά οι άνθρωποι που δεν αναλαμβάνουν ρίσκα και ευθύνες αισθάνονται ασφάλεια μέσα σε μια τέτοια κατάσταση. Φυσικά κι αυτοί θέλουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους αλλά η ανησυχία της αποτυχίας και της απόρριψης (καθώς συνήθως συνδέουν λανθασμένα την αποτυχία με την απόρριψη) είναι πολύ έντονη. Γίνεται όμως να ζούμε χωρίς να προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας και να είμαστε φυλακισμένοι στις ανησυχίες μας.

Φυσικά και όχι! Και πώς μπορούν να βοηθήσουν οι γονείς; Πολλές φορές οι γονείς με σκοπό να προστατέψουν τα παιδιά τους από λάθος επιλογέs δεν τους αφήνουν το περιθώριο της δοκιμής και της επιλογής ή όταν αφήνουν το περιθώριο της επιλογής υπάρχει συνήθως μια επικριτική στάση εάν η επιλογή του παιδιού τους είναι ‘’λανθασμένη΄΄. Για παράδειγμα: ‘’Επέλεξες να πας για παιχνίδι αντί να διαβάσεις άρα εσύ φταις που δεν έγραψες καλά στο διαγώνισμα’’.

Φυσικά όμως αυτό δημιουργεί μέσα στο παιδί ένα μοτίβο συμπεριφοράς που παγιώνεται καθώς μεγαλώνει δημιουργώντας τον φόβο στην ανάληψη ευθυνών (καθώς πάντοτε κάποιος άλλος έπαιρνε τις ευθύνες) και τον φόβο για την αποτυχία και το λάθος (καθώς βίωνε την ‘’απόρριψη’’ από τους γονείς κάθε φορά που έπαιρνε μια λάθος επιλογή).

Και θα μου πείτε τώρα ‘’Να μην προστατεύω το παιδί μου και να το αφήσω στην τύχη του;’’Δεν λέω αυτό. Λέω ότι πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά μας (όσο είναι δυνατόν γιατί το καταλαβαίνω ότι δεν γίνεται όλες τις φορές για διάφορους λόγους) να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, να παίρνουν ευθύνες και να τα βοηθάμε με την κατάλληλη καθοδήγηση να κρίνουν τα ίδια τις πράξεις τους.

΄΄Μήπως την επόμενη φορά που θα πας να παίξεις θα πρέπει πρώτα να έχεις διαβάσει τα μαθήματα σου;’’

Με αγάπη

Βιργινία