Mysuperheromoms,

σκεπτόμενη την δική μου εφηβεία νομίζω ότι εγώ έκανα την επανάσταση μου μέσα από την εμφάνιση μου. Έτσι, μια μέρα πήγα στο κομμωτήριο χωρίς να το πω στην μαμά μου και χωρίς ίχνος φόβου έκοψα τα μακριά μαλλιά μου που έφταναν μέχρι την μέση μου. Τα έκοψα μάλιστα τόσο κοντά που φαινόταν το δέρμα μου. Και έπειτα τα έβαψα κόκκινα, έβγαλα τα φρύδια μου (τα φρύδια μου έγιναν ανύπαρκτα), έβαλα σκουλαρίκι στον αφαλό και στην μύτη μου, αποφάσισα να βάφομαι πολύ και να φοράω πολύ κοντά μπλουζάκια και φούστες. Φυσικά, εδώ και αρκετά χρόνια έχω βγάλει τα σκουλαρίκια, δεν μπορώ να φανταστώ τα μαλλιά μου κοντά, θεωρώ ότι δεν είναι ωραίο για μια γυναίκα να βάφεται πολύ και δεν μπορώ να με φανταστώ με τίποτα με τα ρούχα που φορούσα τότε. Σκεπτόμενη όμως όλα αυτά που έζησα στην εφηβεία μου θεωρώ ότι ήταν απαραίτητα για να φτάσω στο σημείο που είμαι τώρα και να σκέφτομαι με τέτοιο τρόπο.

Η προεφηβεία (που ξεκινάει περίπου από την ηλικία των 10 χρονών) και η εφηβεία αποτελεί μια πολλή δύσκολη περίοδος τόσο για την ζωή του ίδιου του παιδιού (που δεν είναι πλέον παιδί αλλά ούτε και ενήλικας) όσο και των γονιών του, οι οποίοι πρέπει να διαχειριστούν την όλη κατάσταση με ηρεμία και να φέρουν μια ισορροπία στο σπίτι. Και πραγματικά δεν ξέρω να πω για ποιον είναι δυσκολότερο. Από την μια οι έφηβοι, βιώνοντας πολλές σωματικές, ψυχολογικές και συναισθηματικές αλλαγές ψάχνουν να βρουν την θέση τους μέσα στον κόσμο και από την άλλη οι γονείς έχουν να διαχειριστούν αυτές τις αλλαγές που βιώνει ο έφηβος/η έφηβη αλλά και να διαχειριστούν και τους δικούς τους φόβους. Άμα δώσω στο παιδί μου περισσότερη ελευθερία και μπλέξει πουθενά; Άμα τον/την αφήσω να γυρίσει πιο αργά και μπει σε κάποιο άγνωστο αυτοκίνητο;

Φυσικά δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές που θα βελτιώσουν τις σχέσεις μας με τα παιδιά μας που βρίσκονται στην εφηβεία. Όμως μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα που θα μας βοηθήσουν να φέρουμε περισσότερη ισορροπία στις σχέσεις μας με τους εφήβους. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι όλοι ήμασταν κάποτε έφηβοι και με κάποιο τρόπο κάναμε την επανάσταση μας. Έτσι θα πρέπει να προσπαθούμε να μπαίνουμε λίγο στην θέση των παιδιών μας που βρίσκονται στην εφηβεία και να κοιτάμε τον κόσμο με τα δικά τους μάτια. ‘Άλλωστε, δεν γίνεται να περάσουμε ομαλά στο στάδιο της ωρίμανσης αν δεν βιώσουμε το στάδιο της εφηβείας.

Πώς όμως μπορούμε να βοηθήσουμε τους εφήβους μας αλλά και τους εαυτούς μας; Πάρτε μερικές ιδέες παρακάτω:

1. Δημιουργήστε ένα συμβόλαιο κανόνων. Είναι πολύ σημαντικό αυτό το συμβόλαιο κανόνων να υπάρχει από αρκετά νωρίς. Μπορείτε να κάτσετε με τον σύζυγο σας και να συζητήσετε ποιοι θα είναι αυτοί οι κανόνες (το κάθε σπίτι έχει διαφορετικούς κανόνες) πχ. Στο σπίτι αυτό δεν μπορούμε να γυρίζουμε όποτε θέλουμε. Έπειτα αφού έχετε συζητήσει αυτούς τους κανόνες (μπορείτε να τους γράψετε και σε χαρτί άμα θέλετε), συζητήστε τους μαζί το παιδί σας. Ρωτήστε το πώς του φαίνονται αυτοί οι κανόνες. Τους θεωρεί δίκαιους; Αν όχι, γιατί δεν τους θεωρεί δίκαιους; Είναι πολύ σημαντικό να λάβετε υπόψη την γνώμη του εφήβου. Μπορείτε στο σημείο αυτό να κάνετε μια διαπραγμάτευση μαζί του για αυτούς τους κανόνες. Δώστε του το περιθώριο να νοιώσει ότι αυτούς τους κανόνες δεν τους δημιουργήσατε εσείς και απλά τους επιβάλλετε αλλά ότι είναι αποτέλεσμα συζήτησης και από τις δύο πλευρές. Ο έφηβος θα πρέπει να ξέρει από πριν τους κανόνες καθώς θα ξέρει ότι υπάρχει και η λογική συνέπεια των πράξεων του όταν δεν τηρεί αυτούς τους κανόνες.

2. Μιλήστε στους εφήβους για τα ρίσκα. Γενικά είναι σημαντικό όταν θα βρείτε τους εφήβους σε καλή διάθεση για συζήτηση (γιατί όλες οι στιγμές δεν είναι κατάλληλες για συζήτηση-αυτό συμβαίνει και με εμάς) να συζητήσετε μαζί τους κάποια σημαντικά θέματα όπως για τις επιπτώσεις της χρήσης ναρκωτικών, την μη ασφαλή οδήγηση, την κατάχρηση αλκοόλ, τις ερωτικές σχέσεις χωρίς προφυλάξεις. Το ξέρω ότι είναι θέματα τα οποία ίσως να αντιδράσουν (μάλλον γιατί μπορεί να αισθάνονται άβολα να συζητάνε κάποια πράγματα μαζί σας ή ίσως γιατί μπορεί να πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα) αλλά να είστε σίγουρες ότι κάποια πράγματα θα τους μείνουν μέσα τους. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και τον εαυτό σας σαν παράδειγμα και ίσως μοιραστείτε μαζί τους κάποια πράγματα που κάνατε εσείς λάθος ή κάνατε σωστά.

3. Καλέστε τους φίλους τους για φαγητό (φυσικά όχι πιεστικά). Μπορείτε με τον τρόπο αυτό να γνωρίσετε λίγο καλύτερα τα άτομα που κάνουν παρέα τα παιδιά σας (είναι σημαντικό βέβαια να μην μπείτε στην διαδικασία ανάκρισης).

4. Δώστε τους ένα εναλλακτικό σχέδιο. Μπορείτε να συζητήσετε μαζί με το παιδί σας κάποιες εναλλακτικές λύσεις σε περιπτώσεις που μπορεί να κινδυνεύει η ασφάλεια τους. Για παράδειγμα, μπορείτε να τους πείτε ότι είναι προτιμότερο να σου πληρώσω το ταξί ή να έρθω να σε πάρω ότι ώρα και εάν είναι από το να μπεις στο αυτοκίνητο ενός μεθυσμένου οδηγού. Ακόμα ότι είναι προτιμότερο άμα κάποια στιγμή δεν θέλεις να πας στο σχολείο για κάποιον σοβαρό λόγο να το συζητήσουμε μαζί από το να φύγεις χωρίς να το πεις σε κανέναν και να με πάρει τηλέφωνο ο διευθυντής.

5. Επιλέξτε τα θέματα που θα έρθετε σε διαμάχη μαζί τους. Για παράδειγμα μια έφηβη μπορεί να θέλει να βάψει τα μαλλιά της μωβ. Ναι σίγουρα αυτό θα σας σοκάρει και θα σκεφτείτε: ‘’Το κοριτσάκι μου θα βάψει τα μαλλιά της μωβ; Με τίποτα.’’ Και από εκείνο το σημείο να ξεκινήσει ένας καυγάς. Όμως μην ξεχνάτε ότι τα μαλλιά αλλάζουν. Οπότε μπορείτε να αφήσετε κάποια πράγματα να πέσουν κάτω για να δώσετε τον χώρο στον έφηβο ή στην έφηβη να αισθάνεται ότι είναι ανεξάρτητος/η και να είστε περισσότερο ‘’σκληρή’’ με άλλα θέματα. Όπως για παράδειγμα με το τατουάζ που είναι κάτι μόνιμο (ένα παράδειγμα λέω).

6. Δώστε τους λίγο χώρο και ηρεμία. Το ότι δεν θέλουν να σας μιλάνε πολύ ή το ότι θέλουν να κάθονται τις περισσότερες φορές μόνοι τους στο δωμάτιο τους με τους φίλους τους μην το παίρνετε προσωπικά. Δεν το κάνουν επειδή σταμάτησαν να σας αγαπάνε ή γιατί δεν σας θεωρούνε σημαντικούς πλέον. Το έχουν ανάγκη να μείνουν μόνοι με τον εαυτό τους. Οπότε σεβαστείτε αυτήν την ανάγκη τους και μην γκρινιάζετε.

7. Προωθήστε την ανεξαρτησία τους. Δεν γίνεται από την μια να λέμε στους εφήβους ότι είναι αρκετά μεγάλοι έτσι ώστε να έχουν υποχρεώσεις όπως το να είναι υπεύθυνοι με τα μαθήματα του σχολείου και από την άλλη πλευρά να τους συμπεριφερόμαστε σαν παιδιά και να είμαστε υπερπροστατευτικές. Ειδικά άμα βλέπετε ότι τα παιδιά σας/έφηβοι είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις τους, να τους δίνετε κάποιες ελευθερίες (με έλεγχο φυσικά) για να μην αισθάνονται καταπίεση.

Οι μανούλες με εφήβους είναι πραγματικά super-superheromoms γι’αυτό και θα συζητήσουμε για πολλά θέματα που αφορούν την εφηβεία σε επόμενα post. Εφαρμόστε όμως τα παραπάνω και είμαι σίγουρη ότι θα δείτε πολλές διαφορές.

Με αγάπη

Βιργινία