Mysuperheromoms,

σήμερα για έναν περίεργο λόγο σηκώθηκα με την ανάγκη να γράψω το παρακάτω post. Δεν ξέρω εάν έχει να κάνει με τα προσωπικά μου βιώματα, με πράγματα που βλέπω γύρω μου και με στενοχωρούν ή και τα δύο. Περισσότερο θέλω να μοιραστώ τα παρακάτω μαζί σας γιατί μέσα απο αυτά που θα σας γράψω θέλω να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να προστατέψουμε την ψυχική υγεία των παιδιών μας. Για μένα το σημαντικότερο απο όλα είναι να μπορέσουμε να βάλουμε ένα μικρό λιθαράκι για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να γίνουν ενήλικες ευτυχισμένοι. Ενήλικες που θα αναλάμβάνουν ευθύνες και θα αναζητούν την δική τους ευτυχία μέσα σ'αυτόν τον κόσμο.

Πολλές φορές μιλάω με γονείς στο σχολείο αλλά και με γονείς εκτός σχολείου οι οποίοι μου εκφράζουν, άλλοι με παράπονο και άλλοι με περίσσια χαρά, ότι το παιδί τους προσπαθεί να είναι πολύ καλό σε όλα. Φυσικά, η προσπάθεια ενός παιδιού στο να είναι πολύ καλό σε όλα συνοδεύεται αρκετά συχνά και από μια μειωμένη ανοχή στην αποτυχία και το λάθος. Δεν θέλω να σας περιγράψω για το άγχος που επικρατεί πλέον στα παιδιά ειδικά στο μαθησιακό κομμάτι. Παιδιά που σκίζουν τα φύλλα των τετραδίων τους γιατί δεν έχουν κάνει ωραία γράμματα, παιδιά που έχουν δίπλα τους πάντα μια γόμα για να κάνουν το τέλειο γράμμα, παιδιά που στενοχωριούνται γιατί πήραν εννιά και όχι δέκα στους βαθμούς. Είναι λοιπόν η λεγόμενη ''τελειομανία'' ένα ιδιοσυγκρασιακό χαρακτηριστικό ή πίσω απο αυτήν κρύβεται μια άλλη ανάγκη των παιδιών; Και κατά πόσο το σχολείο αλλά και οι γονείς χωρίς να το θέλουν -βάζουν το μαχαίρι στην πληγή-;

Δεν μπορώ να σας απαντήσω με βεβαιότητα για το στοιχείο το ιδιοσυγκρασιακό (σίγουρα καθένας μας γεννιέται με κάποια ιδιαίτερα στοιχεία στην προσωπικότητα του) αλλά μπορώ να σας απαντήσω με βεβαιότητα ότι πίσω απο την ανάγκη της τελειομανίας των παιδιών κρύβεται μια βαθύτερη ανάγκη. Η ανάγκη για αποδοχή. Θέλω να είμαι καλή/ός στα μαθήματα γιατί έτσι θα κάνω χαρούμενους τους γονείς μου ή η δασκάλα θα μου πει μπράβο και θα μου χαμογελάσει. Είναι πολύ λυπηρό το ξέρω. Αλλά είναι κάτι που και εμείς οι ενήλικες το κάνουμε ίσως απο λάθος χειρισμούς των δικών μας γονιών και του δικού μας κοινωνικού περιβάλλοντος.

Χρειάζεται όμως τα παιδιά μας να τα περνάνε όλα αυτά; Χρειάζεται να τα φυλακίζουμε σε μια τέτοια ιδέα; Μήπως είναι η στιγμή να σπάσουμε αυτό τον φαύλο κύκλο; Την επομενη φορά λοιπόν που το παιδί σας δέιξει μια τέτοια συμπεριφορά προβληματιστείτε λίγο. Συζητήστε το με το σχολείο του παιδιού σας. Έχετε περάσει στο παιδί σας την ιδέα ότι δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα για να είναι αγαπητό; Του έχετε δείξει ότι ακόμα και εάν δεν είναι καλό στο σχολείο σίγουρα θα βρει άλλα πράγματα που να τα καταφέρνει καλά;

Σπάστε τα κάγκελα αυτής της φυλακής και βοηθήστε το παιδί σας να αγαπήσει περισσότερο τον εαυτό του και να γίνει ένας ενήλικας που αναζητά την δική του ευτυχία στην ζωή του.

Με αγάπη

Βιργινία