Mysuperheromoms,
αυτό το post είναι αφιερωμένο σε εσάς που είστε μανούλες, που τρέχετε όλη την ημέρα να τα προλάβετε όλα, που είστε στο σπίτι και φροντίζετε τα παιδάκια σας και που ναι έχετε φτάσει στα όρια σας! Δεν ξέρω γιατί αλλά έχει δημιουργηθεί μια εικόνα γύρω απο την μητρότητα που για κάποιο λόγο πρέπει να ταιριάζουμε όλες μας! Εικόνες στο instagram με μανούλες στην τρίχα, χαρούμενες με τα καρότσια τους και ευτυχισμένες στιγμές με τα παιδάκια που χαμογελούν και παίζουν! Post με συμβουλές για το πώς μπορεί να είναι κάποια γυναίκα καλή μανούλα. Ψυχολόγοι (δεν εξαιρώ τον εαυτό μου) που μιλάνε για τον σημαντικό εάν όχι καταλυτικό ρόλο της μητέρας. Και εσύ στην μέση να προσπαθείς να είσαι ότι καλύτερο μπορείς για το πλασματάκι που αγαπάς και έχεις φέρει στον κόσμο. Και αν κάποια στιγμή δεν αισθάνεσαι ευτυχισμένη παρόλο που έχεις μια οικογένεια και ένα παιδάκι (που πάντα ήθελες να έχεις) αισθάνεσαι τύψεις. Γιατί να μην αισθάνομαι χαρούμενη; Kάτι φταίει με εμένα αρχίζεις να σκέφτεσαι. Είμαι αχάριστη τελικά. Είσαι αχάριστη τελικά ή μήπως για χάρη αυτής της εικόνας της ''τέλειας μητέρας'' έχεις βάλει τελείως πίσω τα δικά σου θέλω και τον ίδιο σου τον εαυτό;
Τον τελευταίο καιρό έρχομαι ολοένα και περισσότερο σε επαφή με μανούλες στα όρια της κκατάθλιψης. Φαινομενικά θα έλεγε κάποιος ότι δεν τους λείπει τίποτα αλλά μιλώντας μαζί με αυτές τις μανούλες καταλαβαίνεις ότι τους λείπουν πολλά. Και το πιο σημαντικό είναι ότι τους λείπει ένα παλιό κομμάτι του εαυτού τους που αισθάνονται ότι δεν μπορούν και δεν διακαιούνται να το έχουν πλέον επειδή έχουν έναν καινούριο ρόλο, αυτόν της μαμάς. Και φυσικά ασυναίσθητα και χωρίς να το θέλουν γίνονται ''τιμωριτικές'' τόσο απέναντι στον εαυτό της όσο και απέναντι στο παιδί τους. Έτσι μια μικρή αταξία του παιδιού αποτελεί αφορμή για έναν μεγάλο καβγά με φωνές και νεύρα. Νεύρα που δεν απευθύνονται τόσο στην αταξία του παιδιού όσο σε πράγματα που βρίσκονται μέσα τους και δεν μπορούν να τα ξεστομίσουν γιατί αισθανόνται τύψεις τύψεις τύψεις. ''Έτσι θα είναι η ζωή μου απο εδώ και πέρα; Αυτή είναι η ζωή που επέλεξα;'' Φυσικά όλα αυτά τα συναισθήματα γίνονται ακόμα πιο έντονα όταν δεν υπάρχει και η κατάλληλη βοήθεια απο τον σύντροφο.
Είναι λοιπόν όλα αυτά παράλογα; Και εάν όχι γιατί είναι τόσο δύσκολο να το παραδεχτούμε και να κάνουμε κάτι για αυτό; Γενικά η παραδοχή κάποιων πραγμάτων και κάποιων εσωτερικών μας επιθυμιών και σκέψεων είναι δύσκολη γιατί πολλές φορές μας φέρνει αντιμέτωπες με τις επιλογές μας και με την ίδια την ζωή που έχουμε στήσει με κόπο και πόνο. Η μητρότητα είναι μια πολλή δύκολη δουλειά, ναι δουλειά είναι, και χρειάζεται πολλή υπομονή και ενέργεια. Δεν έχεις άδικο που πολλές φορές σου περνάνε αυτές οι σκέψεις, ούτε θα πρέπει να αισθάνεσαι ενοχές. Παραδέξου ότι είσαι μανούλα αλλά είσαι και εσύ άνθρωπος και επειδή έγινες μανούλα δεν θα πρέπει να σταματήσεις να θέλεις να κάνεις πράγματα για εσένα. Μάλιστα να σου πω την αλήθεια επιβάλλεται να κάνεις πράγματα για εσένα γιατί έτσι θα δώσεις και ένα καλό παράδειγμα στο παιδί σου. Να αγαπάει τον εαυτό του. Όλα χρειάζονται μια ισορροπία!
Με αγάπη
Βιργινία